Strijden

Het is kwart voor 1, met m'n handen vol met het avondeten loop ik naar de kassa. Zuchtend scan je de artikelen van de beste man voor me, die een praatje met je probeert te maken. Zodra ik aan de beurt ben doe ik ook mijn best, maar helaas. Het enthousiasme komt er niet uit. Je vermeldt dat je al vanaf vanochtend vroeg aan het werk bent en over vijftien minuten eindelijk klaar bent. "Werkse nog dit laatste kwartier!" roep ik nog tevergeefs terwijl ik met mijn boodschappentas van de kassa weg loop. Je kijkt me chagrijnig aan "ja, dat lukt wel".

Sorry, onbekende

Daar fiets ik dan, ochtendhumeurtje weer goed op zak, om half 9 richting hoorcollege. Het meisje voor me fietst aan de linkerkant van het fietspad, voor mij nu nog een raadsel waarom, maar helaas zal dat nog blijken. Na wat afslagen aan de linkerkant te zijn doorgereden denk ik maar dat je gewoon graag links fietst, wat voor mij geen probleem is.

Dan, out of the blue, besluit je om (niet eens bij een afslag) een bocht naar rechts te maken om de stoep op te fietsen. Maar ja, daar fiets ik ook nog ergens. Vol op de rem, maar dat mocht al niet meer baten. Daar lagen we dan, beiden op de grond. Snel sta ik op om jou omhoog te helpen, 'gaat het?' vraag ik nog, waarna je helaas alleen kan schreeuwen hoe ik zo dom kon zijn je aan te rijden.

Het spijt me onbekende, maar ook jij hebt handen gekregen om uit te steken en ogen om achterom te kijken.

Oh en trouwens, mijn fiets is kapot.